Daha sonra olan olayların nedeni belki Kedi Okulu’nun yaptıklarındandır belki de değildir ama Lello Katliam’ı da kesinlikle ünümüze leke sürdü. Uzun zamandır üzerimizde kara bulutlar toplanmaktaydı.
Bu kara bulutlar o kadar yavaşça toplandılar ki aynı yolculuk sırasında yağmuru ve ayağımın dibinde havlayan köpekleri umursamadığım gibi onları da görmezden gelmeye başladık. Ancak bu dikkatsizlik kıçımızı ısıran bir köpekten daha fazlasıyla sonuçlandı. Bizler asla popüler olmadık, aynı büyücüler gibi biz de keskin bir profesyonellik ve soğuk bir aura ile sıradan halktan farklı tutardık kendimizi. Görevimizi yapar, paramızı alır ve yolumuza devam ederdik. Ünümüz böyle yayıldı aynı başkalarını umursamayan sessiz ve aksi tipler olduğumuzla ilgili söylentiler gibi. Daha kötüsü ise bizi halka canavarları getirip sonradan onları öldürmek için masum köylülerden para alan açgözlü, alçak entrikacılar olarak tanıtmalarıydı. Bazı halk hikâyelerinde ise savaşmaktan zevk alan hem insanları hem de canavarları öldüren ve kanlarında yıkanan şeytanlarla bağdaştırdılar bizleri.
Bazılarımız bariz yalanları açıklamaya çalıştılar ama çoğumuz sadece omuz silktik. Asıl düşüncemiz “Eğer halk bizden korkarsa bize daha da çok saygı duyarlar” idi. Ne kadar yanıldığımızı öğrendiğimizde artık çok geçti.
Zamanla daha çok insan din dışı ameller ve şeytani büyülerle hayata getirilmiş mutant ucubeler hakkında hikâyelere maruz kaldılar. İnsanlar bizleri gördükleri gibi yere tükürmeye, kafalarını çevirmeye, küfretmeye ve arkamızdan tehditler mırıldanmaya başladılar. Daha sonradan ortaya çıktı ki insanlar bilerek bizlere karşı kızıştırılıyormuş. Dedikodular halk arasına salınıyordu ama asıl kışkırtmalar pazar yerlerinde, geçitlerde ve tapınaklarda yapılıyordu. Hatta bir kitap bile yayınlandı – Monstrum; veya, Witcherların bir Tanıtımı. Yazarı hayal gücünü öyle bir salmış ve öyle saçmalıklar yazıyordu ki gülsek mi yoksa bunlara inanan insanlara küfür mü etsek bilemiyorduk.