Sevgi makamının dört adı vardır: Bunlardan birincisi, ”EL-HUBB”dur. Bunun saflığı kalbe nüfuz eder, letafeti ise niteliklerin bozulmasıyla bozulmaz. Sevgiliyle birlikteyken, aşığın başka bir maksadı yoktur. Sevgilinin iradesi önünde kendi iradesni terk eder.
İkincisi, ”EL-VEDD”dir. Allah’ın ”Vedüd” isminden türemiştir. Sevilir olma ve kendini sevdirme manasına da gelen bu isim, sevme ve sevilmenin de en kapsamlı manasını ifade eder.
Üçüncüsü, ”EL-IŞK”dır. Aşk, sevgide ifrattır, aşırılıktır. Aşk sözcüğü ”gündüz safası” veya ”çit sarmaşığı” anlamına gelen ”aşakatü” kökünden gelmiştir. Kuran’da bu aşırı sevgi kinayeli olarak çokça geçmektedir. ”Şehirde birtakım kadınlar da ”Aziz’in karısı” dediler, ”delikanlısının nefsinden murad istiyormuş, ona aşkından yüreğinin zarı çatlamış, kadın besbelli çıldırmış!” (Yusuf, 30)
Dördüncüsü, ”EL-HEVA”dır. Heva kalpteki anlık hislerdir. Hevanın doğmasına sebep, bazen bir bakış, bazen bir haber, bazen de bir ihsandır. Bazıları buna ”konuşmayla doğan sevgi” demişlerdir.