Friedrich Nietzsche (Niçe) ye göre İyilik ve Kötülüğün Tanımı:
İyi nedir? İnsanda güç duygusunu, güç istemini, gücün kendisini yükselten herşey.
Kötü nedir? Zayıflıktan doğan herşey.
Mutluluk nedir? Gücün büyüdüğü duygusu —bir engelin aşıldığı duygusu.
Doygunluk değil, daha çok güç; genel olarak barış değil, savaş; erdem değil, yetenek
(Rönesans tarzı erdem, virtü, moralinsiz erdem).
Zayıflar, nasibi kıtlar, yıkılıp gitmelidir: Bizim insan sevgimizin baş ilkesi. Ve onlara yıkılıp
gitsinler diye de yardım edilmelidir.
Herhangi bir günahtan daha zararlı olan nedir? Nasibi kıtlara, zayıflara duyulan acımadan
doğan eylem. Hristiyanlık.
Hristiyanlığı cicileyip bicileyip, allayıp pullamamalı: Hristiyanlık bu yüksek tip insana karşı ölümüne bir savaş vermiştir, bu tipin bütün temel içgüdülerini yasaklamış, bastırmış, bu içgüdülerden, kötüyü, kötünün ta kendisini imbiklemiş, süzüp çıkarmıştır, —üzerine suç atılan tipik insan olarak güçlü insan, «lanetli insan». Hristiyanlık bütün zayıfların, düşkünlerin, nasibi kıtların yanını tutmuş, güçlü yaşamın ayakta duruş koşullarının çelişiğinden bir ideal çıkarmıştır; tinselliğin en üst değerlerinin günahkârlık, sapıklık, ayartılma olarak duyulmalarını öğreterek, tinsel bakımdan güçlü doğalıların bile akıllarını yozlaştırmıştır. En sefil örnek Pascal’ın yozlaşması, aklının kalıtsal ilk günahça yozlaştırıldığma inanan Pascal’ın; oysa Hristiyanlığından başka birşey değildi aklını yozlaştıran!
Kaynak: Friedrich Nietzsche Deccal