İlk İnsanların Hayat Tarzı Ve Geçim Kaynakları
İnsanın hayat tarzı avcılık ve besin toplayıcılığı şeklinde başlamıştır. İnsanoğlu, besin kaynakları bulabilmek için yer değiştirmek zorunda kalmıştır. Bu yaşam biçimi uzun süre devam etmiş ve zamanla önce çiğ sonra ateşin bulunması ile pişmiş av etinin yanında çeşitli yabani meyveler ve bitkiler de insanın yiyecek türleri arasına girmiştir. İlk insanlar, barınmak için ise küçük gruplar halinde mağara ve kaya sığınaklarını kullanmışlardır. İnsanoğlu, su kaynakları kenarındaki sıcaklık ve nem değerleri olumlu düz alanlarda kendiliğinden yetişen yabani buğday, arpa, çavdar gibi tahılları fark edip toplayarak tüketmiştir. Süreç içinde bu yabani tahılları ıslah ederek kendi kontrollerinde, planlı bir tarımsal faaliyetlere başlamıştır. Bu karar ile önceki avcı toplayıcı tarz yaşam şeklini ilk başlarda terk etmeden, giderek yerleşik üretici toplumlar konumuna geçmiştir. Tarıma ve dolaylı olarak yerleşik hayata geçişle birlikte keçi, koyun, sığır, domuz, at ve köpek gibi hayvanlar evcilleştirilmiş ve günümüzdeki köy yaşamına benzer yaşam biçimleri oluşturulmuştur. Böylece insanın yaşam biçiminde ve üretim- tüketim alışkanlıklarında köklü değişiklikler yaşanmaya başlanmıştır.
Sonraki dönemlerde, belli bir mekân dairesinde yerleşik hayatın bütünleyicisi olarak hayvancılığı ek ekonomik uğraş olarak yapan ve ürettiklerini çevresindeki yerleşik toplumlara sunan bir hayat tarzı (konargöçerlik) gelişti. Konargöçerlik salt insanların keyfi bir kararı değildi. Bu yaşam tarzına içinde yaşadıkları coğrafyanın ve iklimin özelliklerinin yönlendirmesiyle başladılar. Gerek yerleşik gerekse konargöçer hayat tarzını sürdüren toplulukların birbirlerinden giderebilecek ihtiyaçlarının bulunması bu iki kesim arasında aynı zamanda bir iletişim, etkileşim ve alışveriş yaratmıştır. Sonuç olarak tarih boyunca konargöçer ve yerleşik hayat tarzları, şartlara bağlı olarak tercih edilen ve birbirlerini tamamlayan yanaşık hayat düzenleri olarak süregelmişlerdir.